2016-6

Update 6-9-2016

Frustratie en motivatie

 Het is weer tijd om wat op papier te zetten. Ik heb een tijdje vakantie gehad. Écht vakantie. Ik was daar wel even aan toe. Geen werk, andere trainingen en allerlei andere leuke activiteiten. Mijn oom heeft ooit tegen mij gezegd; ‘In de vakantie moet je andere dingen doen dan dat je normaal doet’. Ik geloof daar wel in. Hoewel hij mij vervolgens een grasland van 50 bij 50 meter liet aanharken…

Natuurlijk kan ik het niet laten om ook in de vakantie te trainen. Echter is dat op een heel andere manier; een andere omgeving met andere omstandigheden. Vergis je niet, ik heb enorm veel plezier in het trainen en het halen van mooie prestaties. Één van die mooie prestaties is dat ik net voor de zomer Nederlands Kampioen ben geworden! Dat is echt geweldig! Dat kan ik iedereen aanraden. Ik heb 2 nachten daarna niet kunnen slapen van adrenaline. Supergaaf! Het was een enorm spannende wedstrijd, waarin ik pas in de laatste worp naar de eerste plaats ben gegaan (verslagje onderaan deze blog).

Dit was mijn doel voor dit jaar en dat is gehaald. Ondanks dat dit fantastisch is, wil je toch meer. De Europese kampioenschappen waren in eigen land en heel Topsportend-Nederland praat over Rio. Tja… daar wil jij ook wel tussen staan. Dit seizoen ben ik enorm belastbaar geweest. Ik heb elke week een wedstrijd gedaan. Dat deed ik nooit. Maar ik kon het aan! Iedere wedstrijd probeer je alles uit jezelf te halen. Ik heb het gevoel gehad dat ik de limiet van de EK kon halen. Het is dan toch een teleurstelling dat het niet is gelukt. Daarom was ik echt toe aan vakantie. De frustratie die ik had zorgde ervoor dat de motivatie even afnam.

In de vakantie waren natuurlijk de Spelen. Meerdere keren heb ik de wekker gezet om in de nachtelijke uren nog wat mee te krijgen van de mooie prestaties wereldwijd. Dat was heel goed voor mijn motivatie. Kippenvel van de gouden medailles of andere mooie momenten zorgen er heel snel voor dat je zelf ook weer wilt presteren en misschien niet op dat niveau, maar toch op z’n minst beter dan dat je had. Één moment is mij heel sterk bijgebleven van de spelen. Churandy Martina… prachtige man is dat. Ik kan jullie uit ervaring zeggen, in het echt is hij net zo’n vrolijke en aardige man als op TV. Ondanks zijn geweldige prestaties en leuke opmerkingen tijdens de spelen, is dat niet wat mij is bijgebleven. Een antwoord die hij gaf aan een verslaggever spookt tot op de dag van vandaag door mijn hoofd. Namelijk op de vraag of hij nog doorging, antwoordde Churandy; ‘Ik weet niet, moet kijken voor goede sponsors, of die mij willen helpen’. Ik spoelde terug (interactieve TV), nog een keer, nog een keer… Hij zegt het echt!? Churandy Martina, de beste Nederlandse sprinter sinds Tinus Osendarp, vraagt om sponsoren. Natuurlijk ga ik er wel een beetje vanuit dat hij heeft laten zien dat hij ze verdient en dat hij ze daarom ook krijgt. Toch schrik ik van deze opmerking, had hij dan geen sponsoren als hij niet zo dichtbij was geweest? Moet een klasbak als Churandy vragen om sponsoren?

Wij hebben een tijd geleden Team Ten Berge opgericht. Het is ontzettend lastig om sponsoren te krijgen. Als Churandy ze al niet in hordes aan de deur heeft staan. Wat moeten wij dan wel niet doen om fatsoenlijk gesponsord te worden? Daarnaast is het natuurlijk absurd dat Churandy sponsors moet zoeken. Waarom hebben wij niet in Nederland een ‘Sportpot’ dat groot genoeg is en dit soort toppers kan ondersteunen. We zien in Groot-Brittannië dat het effect heeft. De prestaties van de atleten op de Spelen zijn veel hoger dan 4 jaar geleden en zeker dan 8 jaar terug. Dit is te danken aan het geld dat ze hiervoor beschikbaar hebben gesteld. In Nederland zeggen ze letterlijk als je het écht wilt en goed genoeg bent, dan haal je het wel. Yeah right… In Nederland zouden ze moeten zeggen: als je echt wilt en goed genoeg bent, dan helpen we je om het te halen! Er is een plaats in Nederland waar ze dat doen (dat is ook te danken aan sponsoren). Het voetbal. Mijn buurjongens verdienen €600,- per maand met het spelen bij een kleine club. Zoveel verdienen wij nog niet eens in een jaar!

Topsport moet je vergelijken met een fulltimebaan, wordt vaak gezegd. Het zal grappig zijn als de baas van een fietsenzaak zegt; ‘Prima dat je hier wilt komen werken, maar je moet je zelfgemaakte fietsen meenemen om deze te verkopen en pas als je dat lukt mag je gebruik maken van onze faciliteiten.’ Het is onzin om steeds het wiel opnieuw uit te vinden terwijl er al zoveel expertise en faciliteiten zijn!

Laat duidelijk zijn dat ik niet ervoor pleit om zomaar allerlei sporters een bepaald bedrag in de maand te geven. Ik pleit er wel voor om geld beschikbaar te stellen om het voor een sporter mogelijk te maken zijn doelen te halen. Investeer in trainers, bijscholing, materialen en accommodaties.

Zo… dat was wat frustratie van mijn kant. Voor nu is het voor ons een zaak om te kijken hoe we deze winter in gaan. Wat onze verbeterpunten worden om volgend jaar weer beter de winter uit te komen. Ik ben super gemotiveerd om keihard te gaan werken en volgend jaar weer de nieuwe doelen te halen. En als ik die motivatie even kwijtraak, dan hark ik even wat blaadjes bij elkaar om weer te starten met een nieuwe bult motivatie.

Nederlandse Kampioenschappen

De kampioenschappen vielen vroeg dit jaar. Het weer was goed en de wedstrijd verliep matig tot de 5e worp: Ik stond tweede en zoals jullie weten, was ik dat vorig jaar ook. Daar nam ik geen genoegen mee, want dit jaar was het doel om eerste te worden. Dus in de 5e en op een na laatste worp knalde ik alles eruit om nog te stijgen op het podium. Helaas kon ik die niet houden voor de lijn, dus ongeldig. Ik dacht: nu heb ik het verprutst, de beste worp heb je gehad Mart, helaas. Toch wist ik mij nog op te laden voor de laatste worp. Nog maar 1 keer de kans, nog maar 1 keer een goede worp en nog 1 keer alles eruit. Ik liep aan… wierp... zag de speer vliegen en landen. Ik had geen idee hoe ver het was, ik wist dat het ver was, maar was het ver genoeg?! Mensen om mij heen knikten en lachten, ik schudde ‘nee’ en bleef gespannen naar het bord kijken. Toen eindelijk kwam het resultaat in beeld: nummer 1! Yes! Nu afwachten, want mijn concurrent/werpvriend Lars Timmerman moest nog na mij werpen. Hij wierp ver…, opnieuw spanning. Je kan niet het verschil van een meter zien op 75 meter afstand. Met z’n tweeën arm in arm stonden we daar te wachten. Het leek wel minuten te duren, veel langer dan normaal, voordat het resultaat te zien was. Deze uitslag maakte bekend dat Lars 2e werd en ik 1e! Wauw! Nederlands Kampioen! Echt een onbeschrijfelijk fijn gevoel gaat er dan door je heen. Later zag ik het filmpje terug en waren het luttele seconden dat wij hebben staan wachten op deze, voor mij, mooie uitslag. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik eraan terugdenk en ben ik ontzettend blij dat zowel vrienden als familie dit hebben mogen aanschouwen. Topsport doe je niet alleen, dus waar je de moeilijke momenten deelt, is het geweldig om zo’n fantastisch moment ook met ze te mogen delen. Hier doe je het voor!

Groetjes, Mart

Vragen of opmerkingen?! Deel het! Stuur een mail naar: mart@teamtenberge.com